Cao da Serra da Estrela

Atha

Cao da Serra da Estrela - jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera, sznaucera i psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich wraz z innymi rasami. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych.

Cao da Serra da Estrela to jedna z najstarszych ras Półwyspu Iberyjskiego a wraz z Cao de castro laboreiro oraz Rafeiro do alentejo, należy do portugalskich psów pasterskich.

Debiut wystawowy tej rasy odbył się w Lizbonie w 1908 roku. Pierwszy wzorzec rasy opracował w 1922 roku doktor Correa. W 1933 roku został podany oficjalny wzorzec estreli przez profesora Marque. Od 1959 roku jest rasą uznaną przez FCI.

Popularność rasy spadała w związku ze zmianą stylu życia mieszkańców Portugalii na bardziej miejski. Stąd w latach trzydziestych rząd Portugalii rozpoczął popularyzację ras narodowych będących dziedzictwem kulturowym kraju.

Rasa przeżyła swój renesans po rewolucji w 1974 roku. Wzrost przestępczości skłonił ludzi do nabywania psów stróżujących i obronnych. Najlepiej nadawały się do tego rodzime rasy

Użytkowość

Psy tej rasy, zarówno dziś jak i w dawniejszych czasach, pełnią funkcje jako psy stróżujące i psy obronne. Wykorzystywane są także w służbie wojskowej.

Zachowanie i charakter

Cao da Serra da Estrela jest samodzielny w pracy, odporny na trudne warunki pogodowo-terenowe. Pojętny, nieufny, wręcz agresywny wobec obcych. Nie jest psem łatwym do ułożenia, podobnie jak większość psów, które musiały w naturalnych warunkach same zadbać o swoją egzystencję. Jeżeli od wczesnego okresu szczenięctwa nie jest poddawany odpowiedniej tresurze i socjalizacji, może być niebezpieczny dla opiekunów.

Psy wyhodowane na Wyspach Brytyjskich są spokojniejsze od ich portugalskich krewniaków.

Wygląd

Jest to duży, proporcjonalny pies, wyglądem przypominający leonbergera. Posiada mocny kościec i dobrze rozwiniętą muskulaturę. Sylwetka jest kwadratowa. Kłąb powinien być wyraźnie zaznaczony i przechodzić w silny, szeroki grzbiet, którego linia może łagodnie opadać w kierunku zadu. Dobrze kątowane kończyny zapewniają energiczny ruch. W ruchu głowa i ogon są noszone nisko.

Szata i umaszczenie

Ze względu na rodzaj szaty wyróżnia się dwie odmiany tej rasy:

* Cao da Serra da Estrela a pelo comprido - czyli odmiana ostrowłosa (twardowłosa) posiadająca obfity podszerstek
* Cao da Serra da Estrela a pelo lizo - czyli odmiana długowłosa

Włos jest gruby, prosty lub lekko sfalowany, szczególnie obfity w okolicy szyi (kryza u samców) i na portkach, ogonie. Umaszczenie może być płowe, wilczaste, pręgowane lub żółte, z maską czarną lub błękitną, jednolite lub z białymi znaczeniami. Cao da serra da Estrela linieje obficie, raz w roku

Zdrowie i pielęgnacja

Cao da Serra da Estrela żyje średnio około 13-stu lat. Istnieje ryzyko zachorowania na dysplazję stawów biodrowych.

Popularność

Rasa ta w Polsce nie występuje, cieszy się sporą popularnością w Wielkiej Brytanii.

[img]http://pu.i.wp.pl/?k=MzgyNTAxNDYsMzk0NDEy&f=cao_da_serra_da_estrela3.jpg[/img]

Nie podoba mi się nieco opis charakteru. Ciekawe, czy naprawde jest aż taki dziki? W każdym razie- piekny pies

meg

aha
rasy nieznam ale teraz tak
dzięki

Alka

ZACHOWANIE I CHARAKTER: Owczarek Serra da Estrela jest psem o żywym usposobieniu i imponującym wyglądzie. Jego spojrzenie jest inteligentne, spokojne i pełne wyrazu. Jego pewne, czasami groźne zachowanie w stosunku do obcych nakazuje szacunek; z drugiej strony jest bardzo przywiązany do pasterza, swego pana.

WRAŻENIE OGÓLNE: Molosowaty pies w typie mastifa, zwarty i krzepki. Harmonijny, o doskonałej konstrukcji, to doskonałe wyważenie całości świadczy o długiej tradycji hodowania w czystości rasy.

GŁOWA: Mocna, duża, długa i lekko wypukła, o dobrze rozwiniętych szczękach. Dobrze osadzona i proporcjonalna w stosunku do tułowia, dobre proporcje kufy do czaszki, wszystkie elementy doskonale wyważone. Czaszka i policzki pokryte przylegającą skórą.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Czoło i czaszka dobrze rozwinięte, zaokrąglone i lekko wypukłe. Guz potyliczny niewidoczny.
Stop: Słabo zaznaczony, mniej więcej w takiej samej odległości od czubka nosa jak od guza potylicznego.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Zawsze ciemniejszy niż maść szaty, pożądany czarny. Nozdrza skierowane do przodu, szerokie i dobrze rozwarte.
Kufa: Długa, zwężający się ku końcowi, ale nie szpiczasta; prawie prosta, jedynie na końcu nieznacznie wypukła (nos lekko orli).
Szczęki: O wyraźnych konturach; fafle duże, ale nie grube i nie wiszące, ściśle przylegające. Błona śluzowa pyska i podniebienia oraz brzegi warg pigmentowane intensywnie na czarno. Mocne zęby, białe, dobrze osadzone.
Oczy: Osadzone poziomo, owalne, średniej wielkości, dobrze rozwarte. Wyraz spokojny i inteligentny; preferowany kolor - ciemnego bursztynu; powieki ściśle przylegające, z czarnymi obwódkami; łuki nadoczne lekko zaznaczone.
Uszy: W stosunku do całości małe (11 cm długości na 10 cm szerokości), cienkie, trójkątne, na końcach zaokrąglone; zwisające, średnio wysoko osadzone; noszone nieco do tyłu z widoczną w niewielkim stopniu wewnętrzną stroną małżowiny. Dopuszczalne są uszy kopiowane, lecz preferowane ucho naturalne.

SZYJA: Prosta, krótka i gruba; osadzona dobrze między łopatkami; nieco dłuższy włos na podgardlu.

TUŁÓW:
Linia górna: Linia grzbietu prawie pozioma, grzbiet pożądany krótki; lędźwie szerokie, krótkie, dobrze umięśnione i dobrze związane z lekko opadającym zadem.
Klatka piersiowa: Dobrze zaokrąglona, ale nie beczkowata, szeroka, długa i głęboka.
Linia dolna: Brzuch niezbyt wydatny, proporcjonalny do całości; linia dolna powinna stopniowo wznosić się od mostka do pachwiny.

OGON: Nie kopiowany, długi, w spoczynku sięgający do stawu skokowego. Gruby, o kształcie zakrzywionej szabli, średnio wysoko osadzony, obficie owłosiony, odmiany długowłose mają na zakończonym haczykowato ogonie chorągiew. Ogon noszony poniżej linii grzbietu, u spokojnego psa opada naturalnie między udami; u psa podnieconego lub w ruchu noszony powyżej linii grzbietu, zawinięty do góry, skierowany do przodu, na boki lub do dołu.

KOŃCZYNY PRZEDNIE I TYLNE: Całkowicie pionowe gdy pies stoi swobodnie; przedramię i podudzie w swym przekroju prawie cylindryczne. Kości dobrze rozwinięte, dobrze umięśnione i mocne. Stawy mocne o średnim kątowaniu umożliwiającym swobodny ruch. Staw skokowy dość nisko osadzony, o średnim kątowaniu, ustawione w płaszczyźnie podudzia.

ŁAPY: Odpowiednie do wielkości psa, dobrze zbudowane, ani zbyt okrągłe ani zbyt długie, o kształcie pomiędzy łapą kocią a zajęczą, nigdy nie mogą być płaskie. Palce grube i ściśle przylegające; powierzchnie między palcami i pomiędzy opuszkami pokryte obficie włosem. Opuszki duże i twarde. Pazury ciemne, dobrze rozwinięte. Psy mogą mieć pojedyncze lub podwójne wilcze pazury.

CHÓD: Ruch normalny, swobodny.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy 65 do 72 cm Suki 62 do 68 cm

WYMIARY I MASA CIAŁA:
Głowa
Długość czaszki 13,5 do 14,5 cm
Szerokość czaszki 12,5 do 14,0 cm
Długość kufy 12,0 do 13,0 cm
Klatka piersiowa
Obwód klatki piersiowej 75,0 do 80,0 cm
Szerokość klatki piersiowej 18,0 do 20,0 cm
Głębokość klatki piersiowej 28,0 do 29,0 cm
Linia górna
Długość grzbietu 63,0 do 65,0 cm
Szerokość tułowia 12,0 do 15,0 cm
Długość
Tułowia 68,0 do 73,0 cm
Ogona 40,0 do 45,0 cm
Wielkość
Wysokość w kłębie 62,0 do 72,0 cm
Długość kończyny przedniej 34,0 do 37,0 cm
Wysokość w zadzie 67,0 do 69,0 cm
Masa ciała
Psów 40,0 do 50,0 kg
Suk 30,0 do 40,0 kg

WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Głowa: Zbyt wąska, zbyt długa lub szpiczasta.
Nos: Bardzo jasny lub plamisty.
Zgryz: Przodozgryz i tyłozgryz.
Oczy: Oko szkliste, oczy różnej wielkości.
Uszy: Źle osadzone, bardzo duże, mięsiste lub okrągłe.
Ogon: Kopiowany, szczątkowy, wrodzony brak ogona.
Szata: Albinizm, gatunek szaty niezgodny z wzorcem.
Nadwaga
Wielkość: Powyżej górnej (gigantyzm) i poniżej dolnej granicy wzrostu (nanizm); dopuszczalna tolerancja 4 cm.