Beagle Harrier

adams

Francuski baron Gérard de Arengosse postanowił skrzyżować beagle'a z harrierem. Powód był prosty - beagle ze swymi krótkimi nóżkami nie nadawał się do polowań na terenach należących do arystokracji.

# Średniej wielkości
# Harmonijnie i szlachetnie zbudowany
# Mocny
# Wyraziste czoło
# Wytrwały, energiczny ruch
# Trójkolorowa maść
# Wysokość w kłębie, zarówno suk jak i psów - 40 do 50 cm
# Waga: około 20 kilogramów
# Przeciętna długość życia - 10 lat

Francuskie korzenie Beagle-Harrier pochodzi wprawdzie od dwóch powszechnie znanych ras brytyjskich, beagle i harriera, ale jednak przez Międzynarodową Federację Kynologiczną zapisany został jako rasa francuska, gdyż niewątpliwie narodził się we Francji. Jego ślady wiodą do zamku de Arengosse na południowym zachodzie kraju. Mieszkał tu baron Gérard, zapalony myśliwy i hodowca psów. Od 1898 roku sprowadzał on z Wielkiej Brytanii beagle, chcąc stworzyć z nich najlepszą sforę w okolicy. Ponieważ jednak w owych czasach tereny leżące na południowym zachodzie Francji był znacznie bardziej podmokłe i pełne grzęzawisk, wkrótce baron Gérard przekonał się, że krótkonożne beagle mało nadają się do pracy w tym terenie. Niezbędne były im dłuższe kończyny, i baron wpadł na pomysł kupienia równie brytyjskiego harriera, by przez skrzyżowanie go z beaglem otrzymać psy o dłuższych nogach. W sumie pracował nad stworzeniem nowej rasy ponad trzydzieści lat, a w końcu, dzięki wyjątkowo surowemu doborowi hodowlanemu osiągnął swój cel. Do 1930 roku w Arengosse urodziło się ponad tysiąc beagle-harrierów.

Więcej beagle niż harriera?
W 1921 roku powstał we Francji pierwszy klub rasy, który obok beagli i harrierów objął swym działaniem także beagle-harriery. Klub dązył do opracowania wzorca nowej rasy, i powierzył to zadanie znanemu kynologowi, Grandin de l'Eprevier. Kynolog ten był przekonanym miłośnikiem breagle-harrierów, sam zresztą odkupił wiele psów od barona Gérard. Gotowy tekst przyjęto w 1925 roku... by już w 1933 go aktualizować. Paul Daubigné dązył do uproszczenia wzorca i korekty pewnych szczegółów, z poważnymi następstwami: pies powinien być bardziej podobny do beagle'a.

We dwie strony
W maju 1947 roku, podczas drugiego zebrania klubu w Parthenay, Daubigné zaproponował, by z kolei wzmocnić udział harriera w nowej rasie - i uzyskał zarówno entuzjastyczne poparcie, jak i kompletne odrzucenie swej propozycji... Spór na ten temat trwał jeszcze przez wiele lat, gdyż zwolennicy obu wizji psa ani chcieli, ani umieli się pogodzić. Koniec waśniom położyło dopiero przyjęcie przez FCI w 1974 roku nowego, ujednoliconego i oficjalnego wzorca rasy.

Błędy wzorca
Gdy Paul Daubigné postulował zwiększenie udziału beagle'a w nowo powstającej rasie, z pewnością nie przypuszczał, jakie katastrofalne dla rasy następstwa przyniesie jego apel. Niektórzy hodowcy dążąc do zbliżenia się do typu ciężkiego, wysokonożnego beagle'a zaczęli hodować ciężkie, luźne i niezwiązane, flegmatyczne psy, których w żadnym stopniu nie można było nazwać szlachetnymi zwierzętami. W ten sposób wzorzec z 1933 roku stał się przyczyną poważnego regresu rasy.

CHARAKTER
Właściciel może - ale nie musi koniecznie - być myśliwym

Plusy:
# wspaniały węch
# Pobudliwy
# Inteligentny
# Elegancki
# Śmiały
# Godzien zaufania
# Serdeczny
# Łagodny

Minusy:
# Nie zawsze posłuszny