Wiersze... nasze i nie tylko.

Estra

Chciałabym zamieścić gdzieś moje wierszyki, postanowiłam, że spróbuję na forum. Opowiadają one o moich koniach (konie to moja pasja) O swoim Essey'u nie byłam w stanie napisać niczego bo za długie by było. Więc oto wiersze o koniach rodziców i siostry:

Rosa (koń siostry)

Kiedy pierwszy raz ją ujrzałam,
ze stajni uciec chciałam.
W oczach nienawiść było widać,
trzask kopytem łamanych desek słychać.
Tylko jedna osoba w nią wierzyła,
i wiele pracy w budowę zaufania włożyła,
klacz nad wszystko ją pokochała,
dla niej życie by oddała.
Z oczu nienawiść zniknęła,
złość bitej klaczy minęła.
Wyrósł z Rosy piękny koń,
kochający ludzką woń.
A teraz piękna kobyła,
gniazdko w sercu Marty wymościła.
Roska teraz już wierzy,
że gdy w słomie leży,
nikt jej nie uderzy.

Na razie tyle bo nie mam czasu Sad

Czekam na opinie Smile

Kida

Ogólny sens jest jako-tako zachowany, ale:

1. Najpierw jest wzmianka tylko o nienawści w oczach i o pragnieniu ucieczki ze stajni - później nagle zostaje wspiomnane, że klacz cieszy się, iż nie jest bita. Zostało to pominięte na początku wiersza i końcówka w związku z tym jest trochę niejasna.

2. Stworzyłaś typową rymowankę, jednak z wieloma błędami:
a) rymy pisze się co drugi wers
b) niektóre z rymów są niedokładne
c) końcówka jest fatalna, bo ułożone są dwa rymy do jednego wyrazu ( do wierzy jest leży i uderzy). Przez to ogólny rytm wiersza jest zachwiany i zburzony.

3. Brak mi tu jakichś metafor. Przypomina mi to bardziej jakąś wyliczankę, niż prawdziwy wiersz, mający na celu przekazywać uczucia.
Jedyna przenośnia, jaką tutaj dostrzegłam, to to ścielenie sobie miejsca w sercu, ale ona używana jest bardzo często w codziennym życiu.