Wzorzec sędziego kynologicznego

Myszka

Sędzia w ringu wystawowym powinien już
> na pierwszy rzut oka dać się odróżnić od ocenianych przez
> niego istot. Winna go cechować postawa pionowa, stosowny
> ubiór i schludny wygląd. Niezbędną cechą sędziego jest
> zdolność do poruszania się. Należy podkreślić, że tylko
> zwycięzcy wybaczają sędziemu wady. Wrażenie ogólne: Sędzia
> winien wyglądać możliwie po ludzku i przynajmniej sprawiać
> wrażenie, że oceniana rasa nie jest mu zupełnie nieznana.
> Przez cały czas sędziowania powinien być przytomny, a
> najlepiej – lekko ożywiony. Pożądana jest zdolność
> do swobodnego przemieszczania się w ringu i wzrok na tyle
> bystry, by sędzia mógł określić płeć ocenianego
> zwierzęcia. Ideałem jest wzrok, który pozwala na
> zobaczenie budowy psa. Dopuszczalne (i w pełni wybaczalne)
> jest, by sędzia sprawiał wrażenie osoby nie stroniącej od
> kieliszka, o ile nie wpływa to na kolor nosa. Waga
> sędziego nie jest szczególnie istotna, dopóki nie
> upośledza normalnego funkcjonowania. Sędzia płci żeńskiej
> ma prawo do zachowań przyciągających uwagę wystawców płci
> męskiej, ale bez agresji wobec żeńskich wystawców.
> Podobnie sędzia płci męskiej może pozwalać sobie na
> zachowania godowe, ale tak, by nie zagrażało to
> bezpieczeństwu innych mężczyzn, znajdujących się na ringu.
> Sędziowie nie powinni jednak nigdy zapominać, że wszyscy
> wystawcy stanowią niższą kategorię istot żywych, toteż we
> wzajemnych stosunkach wskazana jest nieufność. Ponadto
> sędzia musi przynajmniej sprawiać wrażenie całkowicie
> bezstronnego, bez względu na to, kto zaprosił go an
> kolację i z kim spędził ostatnia noc. Głowa: Powinna być
> osadzona na ramionach, lekko pochylona, aby spojrzenie
> kierowało się do dołu. Usta powinny być widoczne i używane
> tylko do mówienia. Czaszka może być owłosiona lub
> zabezpieczona okryciem, stosownym do płci sędziego i
> warunków atmosferycznych. Oczy: Nie powinny być
> rozbiegane, ale muszą być zdolne do szybkiego omiatania
> ringu. Choć żaden sędzia nie ma oczu umieszczonych z tyłu
> głowy, to umiejętność jednoczesnego oglądania psów,
> stojących przed sędzią, jak i tych, które stoją za nim,
> jest wysoce pożądana. Sędzia o krótkim wzroku może używać
> okularów. Ciemne szkła przeciwsłoneczne nie są wskazane,
> gdyż ukrywają wyraz głowy sędziego. Sędzia powinien
> dołożyć wszelkich starań, by na wystawie nie kwestionowano
> jego zdolności widzenia. Uszy: Występują u wszystkich
> sędziów, ale pożądane jest, by były dokładnie zamknięte w
> czasie poprzedzającym sędziowanie i bezpośrednio po nim.
> Uszy sędziego powinny odbierać sygnały gospodarza ringu,
> wydawane do utrzymania sędziego w stanie przytomności i
> ożywienia. Usta: Zasadniczo powinny być zamknięte, chyba
> że wydają krótkie polecenia dla wystawców. Wybaczalne jest
> ich lekkie skrzywienie, jednak unikać należy wyrazu
> niesmaku czy szyderstwa. Szyja: Podpiera głowę, obraca ja
> i przechyla. Sędzia może ja od czasu do czasu podrapywać,
> by wywołać wrażenie głębokiego namysłu. Kończyny przednie:
> Usadowione po bokach tułowia, powinny być ruchome w
> ramionach i łokciach. Rąk sędzia powinien używać z umiarem
> i delikatnie. Tułów: Jego kształt może być różny, w
> zależności od płci i wieku sędziego, a ocena proporcji
> pozostaje kwestią gustu. Dopuszczalne jest wcięcie w
> talii. Tułów powinien się zginać, ale w pozycji
> wyprostowanej najbardziej pożądana jest postawa
> napoleońska, dodająca autorytetu (przy konkurencjach
> finałowych szczególne wrażenie robi postawa admirała
> Nelsona, z jednym okiem przymkniętym). Zad: Powinien być
> na tyle rozbudowany, by zapewniać wygodę w pozycji
> siedzącej i okryty ubiorem, stosownym do rozmiarów zadu.
> Kończyny tylne: Ruchome w stawach, co umożliwia ruch do
> przodu. Pożądana jest także zdolność do ruchu w tył i na
> boki. Stopy: Na tyle duże, by stanowić mocny fundament dla
> ciała, ale nie na tyle duże, by sędzia się w nich plątał.
> Zawsze muszą się znajdować w należytej odległości od psów
> i wystawców. Ogon: Ogon, podobnie jak i inne przymioty
> diabelskie, a to rogi i kopyta, powinny pozostawać jedynie
> w wyobraźni wystawców. Szata: Skóra może być pomarszczona
> (zależy od wieku i upodobania do słońca). Wymagane jest,
> aby – poza skórą – sędzia nosił dodatkową
> okrywę. Pożądane jest, by była ona gustowna i schludna,
> już choćby po to, by móc odróżnić sędziego od wystawców.
> Maść: Wszystkie maści dopuszczalne, z wyjątkiem sinej,
> wskazującej, że niezbędna jest pilnie dodatkowa okrywa dla
> sędziego albo przeniesienie ringu do pomieszczenia. Silnie
> czerwona pigmentacja nosa nie jest pożądana. Wzrost i
> waga: wahają się w szerokich granicach, ważne jest tylko,
> by nie przerażały wystawców. Waga nie powinna
> uniemożliwiać poruszania się. Wady: Niemożność
> skoncentrowania wzroku na dolnym końcu smyczy stanowi dużą
> wadę. Inne wady to: Niemożność wyartykułowania cyfr od 1
> do 4, Nadmierna gadatliwość, Gestykulacja, wyrażająca
> opinię o psie lub o wystawcy, Głośne wyśmiewanie psów,
> które nie odpowiadają gustowi sędziego, Podszczypywanie
> wystawców płci przeciwnej, Agresja lub tchórzliwość.
> Uwaga: Sędzia nie może rzucać się na psa z zębami,
> choćby nawet został sprowokowany. Sędziowie przyjmujący
> czeki nie powinni być ponownie zapraszani.

Epen

wow sporo tego Very Happy

bradzo przydate dla sędziów i ocenianych Smile

Tuśka

Epen