Opowiadania, Mini opowieści..

Zita

Wróciłam do was i zacznę chyba od tego tematu;)

[...]Święta - czas miłości, przyjaźni... Czas spotkań rodziny... Czas zasiadania do stołu i jedzenia... śmiechu... Czas gdy do domu ludzie przyjmuję rzekomego "niespodziewanego gościa"...
Lecz czy u każdego tak jest? Czy w każdym domostwie, w każdej rodzinie tak jest? A jeżeli ktoś nie ma domu? I jeśli nie ma rodziny? Ani przyjaciół? A co będzie jeśli tym kimś będzie... pies? Pies z obolałymi łapami, wyleniałą sierścią...
Ten sam pies zostawiał krwawe ślady na puszystym śniegu. Ten sam pies ledwo unosił łapy.
Stanął przed jednym z domów. Owiał go nie miły wiatr... Podszedł do bramki i wetknął pysk między szczeble. Nagle zza rogu wyskoczył młody owczarek i haratnął go za nos. Staruszek przestraszony odskoczył od bramki i upadł na ośnieżoną jezdnię, przewracając się wpierw z boku na bok. Pysk opadł bezwładnie na śnieg. Cielsko nie mogło się ruszyć. PIES nie mógł się ruszyć. Zamknął powoli oczy i leżał tak, nawet nie strzepnąwszy uchem.
Minęło dużo czasu, było około godziny dwudziestej. Mróz łapał w swe łapska co popadnie i zamrażał. Drzewa i samochody były białe, a zaspy na drogach i chodnikach nie do przejścia. W jednej z nich leżał ten schorowany burek. Zasypany całkowicie, lecz żył. Naprężył wszystkie mięśnie i na drętwych, obolałych i krwawiących łapach udźwignął swe ciało i pokonawszy wszystkie trudności - wstał. Na swym wątłym ciele miał śnieg, lecz to już nie było ważne. Podszedł znowu do furtki, tym razem dwa razy wolniej. Nie wpychał już pyska między szczeble. Stanął przed nią i stał, jakby zastanawiając się nad czymś. Jego łapy i organizm były coraz słabsze. Złapał powietrze i wydał z siebie skomlenie. Owczarek znów podbiegł szczekając zajadle na staruszka.
Nagle drzwi otworzyły się, a w nich pokazała się kobieta, spojrzała na psa zawiedziona. Myślała że to będzie prawdziwy gość... Burknęła w jego stronę coś w stylu "Poszedł!". Miała już wejść do mieszkania gdy coś ją złapało. Wzięła jeden z kamyków które były zawsze pod ręką w przedpokoju i wyszła na dwór. Wycelowała.
Pies wiedział co się święci. Nie mógł nawet uciec... Spojrzał tylko na nią, a potem znowu to co czuł już od urodzenia - Ból... Zamknął oczy, czuł jak leci na ziemię, czuł jak pada na śnieg... Pamiętał jeszcze że jakiś facet -najprawdopodobniej mąż tamtej- otworzył furtkę i z niej wypadł owczarek. Oczy psa miały w sobie już tylko jedną rzecz - cierpienie. Owczarz rzucił się na wycieńczonego psa i nie wahając się ni chwili, dopadł go. Złapał go za gardło i warcząc zaczął dusić swą ofiarę.
Lecz ofiara, nawet nie drgnęła. Już miał zamknąć oczy i ich nigdy nie otworzyć... Już miał umrzeć.. Lecz... w ostatnich chwilach swego życia usłyszał coś co było skierowane do niego...
- Marcel! Kochanie! Nie odchodź... Prosz... - lecz nie usłyszał nic więcej, zamknął oczy i odszedł do krainy wiecznego szczęścia [*]...

Historia Marcela napisana przez Zitę Wink

Suvi

Jak dla mnie opowiadanie jest bardzo wzruszające. Na prawdę, smutne, ale prawdziwe...
Jest co prawda kilka błędów językowych. I nie podoba mi się to, ze nie dowiedzieliśmy się, kto wołał Marcela, bo przecież nikogo, kogo obchodziło by jego życie przy nim nie było.
A i takie pytanie- to jest prawdziwa historia jakiegoś psa?

Krzemolinka

Smutne... Starsznie smutne... Umiesz pisać opowiadania, napisz cos śmiuesznego Wink

.

lenia

Zita. Boże to było bardzo smutne, ale szkoda, że zamiast tego, jak umiera mogłaś napisać, że w ostatniej chwili ktoś wybiegł z domu i go przygarnął i tak dalej opisywać, wtedy byłoby ciekawsze :] Ale to to jest bardzo twórcze tylko , że smutne ;(

Zita